Bazen hayat tüm gücüyle üstüne abanıyor insanın.
Yanlış oldu aslında hayat hep tepemizde de, bazen taşıyacak gücü bulamıyoruz belki de...
İnsan ilişkilerini düzgün yürütmeyi bırak, günlük ihtiyaçlarını gidermek bile işkence halini alıyor.
O zamanlar aslında ne kadar yalnız olduğunu bir kez daha anlıyorsun.
Yanında ne ailen, ne dostun ne de arkadaşın kalmıyor.
Yani bedenen yanında olsalar da ruhunu okşayamıyorlar işte...
Ne söylesen havada asılı kalıyor.
Bir süre sonra da çabalamıyorsun.
Dünyada hissettiklerini anlayacak dile getirecek hiç bir şey olmadığını söylüyorsun içinden.
Kendini ifade edememek, anlatamamak içinden geçenleri...
Boğazında düğümlerle, derin bir nefes alıyorsun.
Tüm ümitsizliğinle bir şarkı açıyorsun.
Sonra müzik seni alıyor.
Tüm yakınlarının bir araya gelip de hissettiremeyeceği o eşsiz desteği sağlıyor sana...
Kalbine baskı yapan ne varsa, şarkının sözleriyle içinden akıp gidiyor.
Melodiler yaralarına merhem oluyor. Acıyan yerlerini okşuyor.
İşte! Bu Müziğin Sihri....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder