Insanın en istekli olduğu anlar, harekete geçmeye en uzak olduğu anlardır. Misal, gecenin üçünde uzun zamandır planladığınız ama bir turlu başlayamadığınız yürüyüşü yapmaya karar verirsiniz. Sonra tıka basa yedikten hemen sonra diyete başlamaya hazır hissedersiniz acıkmaya çok vardır çünkü... Benim durumum da buna benziyor. Sadece benziyor tabi....
Benim planlarım daha şey... Hani nasıl derler, neyse bulamadım. Siz adlandırın. Dün evden sabaha karşı sessiz sedasız gitmeyi planladım örneğin. Ama öyle bir kurguladım ki kafamda.. Sabaha karşı parmak uçlarımda ayrıldım evden.. Kimliğimi, elbiselerimi, sahip olduğum aileyi geride bıraktım işte.
Bağlar....
Elimizi kolumuzu bağlayan... Esas benliğimizi sağır dilsiz kör bırakan bağlar...
Sık sık hissederdim ait olmadığım bir yerde olduğumu. Yine buldu eski dostum beni... Bu sebeple hep büyük bir yalnızlığa gömülü hissederim kendimi. Karnımda kasılmalar hissederim. Sebebini mecburiyetlere yüklüyorum. Gitmem gereken bir yerler varmış da ben gidemiyormuşum gibi. Hani on adımlık hücresinde bir ileri bir geri volta atan mahkum gibi.
Bazen kadın olarak dünyaya gelmiş olmamın tek nedeninin, içimden fışkıran bu delilik anlarını dizginleyecek tek şey olmasına bağlıyorum.
Öyle olmasa bir başım bir ben giderdik çünkü... Yatardık banklarda da, dağlarda da...
Özgür bir ruh olamadım...
Bir fırtına bekliyorum. Rüzgarı beni önüne katsın. Sürüklesin.
Insanın en istekli olduğu anlar, harekete geçmeye en uzak olduğu anlardır. Ellerinizle sağlık . Bir ruh hali bu kadar güzel anlatılabilir.
YanıtlaSilZaman ayırdığınız için teşekkür ederim..
YanıtlaSilYazınızı okurken aklıma şu söz geldi, izninizle paylaşmak istiyorum.
YanıtlaSil"Tutukluluğumun başlarında, bana en ağır gelen şey, özgür bir insan gibi düşünmemdi."
Albert Camus, Yabancı, Can Yayınları, İstanbul, s.74
İyi çalışmalar! :)
Camus! Yabancı kitabını okuduğumda kendimden çok şey bulmuştum kitapta! Çok yerinde bir hatırlatmaydı bu. Yorumunuz üzerine bir saat düşünmeme sebep oldu. Teşekkür ederim...
Sil