Utanç

Hayattan bu denli soğumam, yeni bir durum benim için..

Eskiden de üzüldüğüm olaylar oluyordu.. Sevindiklerim de... Biliyordum ama üzülmek üzülmekti, sevinmek de sevinmek..

Siz nasıl yaşıyorsunuz, içinizden neler düşünüyorsunuz bilemem.. Konuşmuyoruz çünkü.. Yazan çizen de pek kalmadı...

Sahi ne oldu bana? diyordum bir süredir.

Bana ne oldu?

Soru belli ama aklıma gelen cevaplar tatmin etmiyor beni. Sebep arayışı içerisindeyim sürekli...

Aşık olamıyorum misal 2 yıldır.

Sonra gülümsemeler hep kırık.. En son ne zaman kahkaha attım şöyle ağzımı yaya yaya?

Ne zaman ağladım hüngür hüngür? ( Yazarken hatırladım.. Dedeme ağladım en son.. Vedalaştığımızda... Ama dedeye ağlanırdı zaten.. ) Peki öyle duygulanıp da ne zaman ağladım. Ben ki buğulu gözlerimle nam salmışım.

Genel bir dalgınlık hali.. Beklemeye almışım gibi hayatı...

Neyi bekliyorum diyordum.. Düşüne düşüne bu noktaya kadar geldim..

Doğru cevabı dün buldum ben..

"Korku"

Korkuyormuşum meğer.. O yüzden sinmişim.. Hani korku filmlerinde olur ya, yaratık odaya girer de çocuk dolabın içinde nefes almadan bekler.. Sadece gözleri yuvalarından fırlarcasına izler dışarıyı... Dehşetin onu gelip bulacağı anı..

Korkuyorum ben...

Dün facebook paylaşımlarında gördüm... Derisi yüzülmüş o delikanlıyı.. Bir gün önce kafası gövdesinden ayrışmış o çocuğu..

İtiraf ediyorum.. Psikolojim bozuk, mutsuzum...

Tüm bu kötülük ve dehşet içerisinde her şeyin bu kadar normal karşılanmasına bozuğum.. Neden hala delirmediğimize içerliyorum.

Belki de delilik bu olmalı.. O kadar vahim bir görüntüye rağmen acıyı hissedebilmek için o çocuk yerinde abimin olmabilme ihtimalini düşündüm..

Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın mı? Bu doğamız mı yani bizim...

Bu sefer bu işkencenin ne kadar sürebileceğinin hesabını yapmaya başlarken yakaladım kendimi.. İnsanlığımdan utanıyorum evet... Hala "normal bir  insan gibi!" yaşayabiliyor olmaktan rahatsızlık duyuyorum...

Ama acı çekmek... Acı çekerek ölmek.. Bu korkuyu atamıyorum içimden... Ölümün kaçınılmaz olduğu bu dünyada, ölüme giderken geçeceğim yol beni insanlıktan çıkarıyor işte.. Zavallı bir mahlukat gibiyim...

Korkuyorum, utanıyorum....