Bu yazıya bir başlık gerekiyor-du!

En yetenekli olduğum konulardan biri de sıkılmak. Öyle sanıyorum. Bursa'ya ailemin yanında gelişimin birinci haftası dün doldu. Bugün ikinci haftanın ilk günü. Yarın Çanakkale'ye dönüyorum. Muhtemelen orada da bu depresif ruh halini koruyacağım ama en azından yalnız kalacağım. Böyle dönemlerim var benim. Sevgisizlikten, bencillikten, soğukluktan ölebilirim. Bu ruh hali bir fili bile sıkıntıdan ortadan ikiye ayırabilir.


Aslında bu karnımdaki his, kıpırtı hep aynı. Aşık olduğumda, çok korktuğumda, çok sıkıldığımda... Karnımda oluşan fiziki his, o aynı. Ama ruh halim durumu bu şekilde yorumlamama sebep oluyor işte.


Şu an oturma odasında üçlü koltukta kulağımda mp3 dinlerken bunları yazıyorum. Babam ise karşı koltukta belgesel kanallarını zaplıyor. Kendimi son derece ergen hissediyorum.


Bunun sebebi ne, çok merak ediyorum. Bu dünyada en çok sevdiğimden emin olduğum insanlarla birlikte olma şansını yakaladığım şu kısacık zaman dilimi, bana neden bu derece tahammül edilemez geliyor? Kendimi sırf bu sebeple pislik gibi hissediyorum. Suçluluk duyuyorum ama içimdeki bu gitme, uzaklaşma arzusunu bastıramıyorum. Sanki burada esaret altındaymışım gibi hissediyorum, neden?


İçimdeki boşluk bazen herşeyi, herkesi yutuyor. O anlarda kendimden bile kaçmak istiyorum. Bu çok edebi gelebilir. Kendinden kaçmak nedir diyebilir bunu okuyan bir insan. Sanırım sahip olduğum tüm rollerden arınmak bunun anlamı... Hiçbir numaraya yalana başvurmadan, tüm nezaket ve görgü kurallarını bir kenara itip içimden geldiği gibi olabilmek... Bu ihtiyaç tespiti oldu. Bunu sağlayabileceğim ortam biraz yalnızlık gerektiriyor.