Son öptüğüm dudaklar sana aitti.
Bu loş ve serin akşam üstünde o anları hatırlamamı işe bu zamanlamaya bağlıyorum.
Yine de içim elvermiyor böylece bırakmaya... Ardından gelen soruyu da bu hisse borçlanıyorum o sebeple.
Senden sonrası olsaydı, aklım yine onca an arasından seçip çıkarır mıydı o küçük kaçamağımızı?
Şu son cümleyi yazdıktan sonra yüzümü görmeliydin halbuki.
"Kaçamağımızı"
Bir süre asılı kaldı bakışlarım o kelime üzerinde.
Sonrasını tahmin etmek senin için güç muhakkak: muzur bi gülümsemeydi yüzümdeki.
Aslında bizim birlikte yaptığımız da biraz muzurluk değil miydi canım?
Hani bazen insan kendini şımartmak ister. Ne bileyim böyle sıkı bir diyet yaparken, istikrarlı giderken hani, bir çikolata yemek ister. Yer de o çikolatayı. Sonra birazcık pişmanlık duyar. Ama çikolatayı yerken aldığı hazza yanaşamaz bile pişmanlık hissi. Böyle devede kulak gibi kalır.
İşte böyleyken böyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder